Puas - Apabila Batu Menjadi Permata

Semalam seorang pelajar datang ke bilik dengan penuh rasa sukacita menyerahkan projek tahun akhirnya dalam bentuk hardbound. Berkali-kali beliau mengucapkan terima kasih kerana menyelia projeknya.

Lalu, saya teringat ketika menerimanya setahun lalu. Sudahlah lambat menjumpai saya untuk melamar menjadi penyelia projek beliau, ditambah pula dengan kenyataan jujur tulusnya bahawa inilah kali pertama beliau akan membuat sistem komputer secara berdikari. Sebelum ini hanya menumpang-numpang dan mengelak kerja yang sukar. Kata beliau, beliau tidak upaya. Pengakuan jujur itu menimbulkan kemarahan dari pihak saya. Kerana hal ini tidak boleh berlaku. Ia tentang satu kemahiran asas yang tidak dimiliki. Namun, saya menerima juga beliau dengan berkata jika anda meneruskan projek cadangan ini, anda hanya akan mampu mencapai gred C. Ia idea projek yang sangat biasa. Di akhir pertemuan itu, beliau berkata sangat mujur untuk saya menerima beliau. Beliau akan cuba membuat yang terbaik biarpun hanya untuk gred C.

Kami bersama-sama menjalani kehidupan bersekitar projek itu. Sangat kerap laporan yang dihantar beliau, saya mencontengnya dengan pangkah merah yang besar. Ini tidak kena. Itu tidak kena. Baiki semula! 

Ada kalanya saya tidak menjawab langsung mesejnya yang dihantar kerana terkadang beliau tidak menepati masa. Dan beliau sangat cuba untuk tidak mengulangi lagi.

Banyak kali saya memaksa beliau menyudahkan laporan mendahului masa penghantaran. Kerana bagi saya, laporan yang dihantar pada saat akhir tidak mampu saya baiki secara halus kerana keterbatasan masa. Beliau akur juga.

Dua hari lepas, ketika majlis anugerah diadakan.. saya hadir lambat kerana ada urusan lain di fakulti. Ketika saya melangkah masuk ke dewan, beliau mendapatkan saya dengan muka senyum lebar. Projek yang mulanya sangat biasa itu menjadi luar biasa dan menjadi pilihan panel industri. Saya tidak sangka. Apatah lagi beliau sendiri.

Semalam, ketika berpelukan ... beliau menyatakan ... "Madam... madam supervisor terbaik saya. Walaupun saya selalu kena marah.. saya akhirnya telah berjaya untuk berdikari..".

Alahai.. puasnya hati saya ketika mendengar pernyataan itu. Saya kira itulah kejayaan yang utama untuk saya juga kerana saya telah berjaya mengilap batu menjadi permata!